نقد و بررسی فیلم «خداحافظ ژوئن» با بازی و کارگردانی «کیت وینسلت»
فیلم سینمایی «خداحافظ ژوئن» به واسطه بازی خوب بازیگران شروعی امیدوار کننده در دنیای کارگردانی برای «کیت وینسلت» است با این حال ضعفهای ساختاری به خصوص فیلمنامه از تبدیل شدن آن به اثری عالی جلوگیری میکند
فرارو- نمایش فیلم سینمایی «خداحافظ ژوئن» به زودی در نتفلیکس آغاز خواهد شد، اثری که در ظاهر یک درام که تلاش میکند تصویری متفاوت از یک دورهمی خانوادگی ارائه دهد اما در عمل تبدیل به فیلمی شده که ممکن است برای برخی جذاب نباشد و گروهی نیز فقط به خاطر بازی خوب بازیگران آن را تماشا کنند.
به گزارش فرارو، فیلم خط داستانی آشنایی دارد، چرا که آثار کریسمسی درباره خانواده از هم پاشیده کم نیستند، با این حال ایده «خداحافظ ژوئن» یعنی خواهر و برادرانی که همیشه با هم دعوا دارند و مادری در آستانه مرگ شباهت زیادی به فیلم «پرنده سیاه» با بازی «کیت وینسلت» دارد. داستان درباره یک خداحافظی دردناک است، خداحافظی با مادری بیمار به اسم ژوئن که همه فرزندانش برای آخرین بار در کریسمس دور هم جمع شدهاند. گردهمایی خانواده کنار یکدیگر زخمهای عمیق گذشته را باز میکند و اتفاقات جدید نمکی روی آن زخمها میشوند.
بازی خوب بازیگران با فیلمنامهای ضعیف
مشکل اساسی «خداحافظ ژوئن» فیلمنامه آن است که توسط «جو اندرز» پسر ۲۱ساله «کیت وینسلت» نوشته شده، بسیاری از صحنهها کلیشهای و قابل پیشبینیاند در عین حال کاراکترها چیزی جز تیپ نیستند به همین دلیل مصنوعی به نظر میرسند. خواهر موفق اما کنترلگر، خواهر عصبی و زخم خورده و برادر حساس و وسواسی کاراکترهایی هستند که ظرفیت دراماتیک بالایی دارند اما فیلم به جای نشان دادن لایههای روانی و درونی آنها به دیالوگها کوتاه و موقعیتهای کلیشهای بسنده میکند در نتیجه روایتی شکل میگیرد که برای مخاطب جذاب نیست.
در مقابل «خداحافظ ژوئن» یک امتیاز خاص دارد و آن چیزی نیست جز بازیگرانش. در واقع تمام بار فیلم روی بازیگران است، قدرت نمایی آنها در برخی از سکانسها باعث میشود فیلم برای دقایقی از کلیشه فاصله بگیرد. «کیت وینسلت» نیز در نقش زنی که دردهایش را پنهان میکند بازی قابل قبولی دارد، در میان همه اینها پرستار «ژوئن» با نقش آفرینی «فیسایو آکیناده» صادقانهترین بازی را از خود ارائه میدهد و به خوبی نقش کاراکتری که به دنبال ترمیم روابط خانوادگی، ایفا میکند.
در واقع مخاطب با اثری مواجه که به راحتی میتواند بفهمد یک بازیگر آن را کارگردانی کرده، سبک او ساده و مینیمال و به جای تمرکز روی خلق جذابیتهای بصری بر بازیگران تکیه دارد و اجازه میدهد آنها در قاب تصویر بدرخشند. در نهایت «خداحافظ ژوئن» را نه میتوان اثری شکست خورده دانست و نه فیلمی موفق، در واقع این فیلم فقط استعداد «کیت وینسلت» در پشت دوربین را نشان میدهد.
