در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۳۹۹ مطلب
نگاهی به تجربه آلمان پس از جنگ جهانی دوم برای سیاستمداران و سیاستگذاران امروز ما میتواند بسیار درسآموز باشد؛ چراکه مسوولان اقتصادی آلمان آن روز نیز در برابر دوراهی ادامه وضع موجود با نتایج اقتصادی اسفناک قابل پیشبینی و انجام اصلاحات اقتصادی شجاعانه متکی بر اصول علمی با نتایج اجتماعی-سیاسی کوتاهمدت غیرقابل پیشبینی مواجه بودند.
در ماه مه ۲۰۱۸ ایالات متحده آمریکا در اقدامی یکجانبه از این توافق بینالملی خارج شد و بلافاصله به اقدامات ایذائی گسترده علیه سایر اعضای جامعه جهانی برای مجبور کردن آنها به ترک این توافقنامه روی آورد. اکنون نیز با تشبث به صف آرایی دریایی و تحرکهای تهدیدآمیز نظامی درصدد آغاز جنگ دیگری در خلیج فارس است.
سعید حجاریان چندی پیش نیز در یادداشتی بحث انتخابات مشروط را مطرح کرد که با واکنشهای زیادی مواجه شد که شاید بتوان آن یادداشت مهم را ادامه گفتوگویی دانست که او هنگام معرفی کابینه دولت دوازدهم با سایت «جماران» داشت و گفت: «بضاعت روحانی در مقطع فعلی در همین حد است؛ چراکه ما از اول انقلاب تا به امروز کادرسازی نکردهایم، اگر کادرسازی میکردیم، اکنون کابینه بهتری داشتیم.... خود آقای روحانی هم نیرویی بهتر از این وزرای پیشنهادی نداشت. اگر داشت معرفی میکرد. مسئله این است که کفگیر به ته دیگ خورده است…
«در واقع همه نیروهای سیاسی در ایران اصلاحطلب هستند» و توضیح داده «راستگرایان در معادلات اصلاحی خود، جمهوریت را به هیچ میانگارند؛ در برخی قرائتها از امارت اسلامی سخن میگویند، در بعضی گرایشها بر خلافت اسلامی تاکید میکنند و مابقی حول حکومت اسلامی طرح بحث میکنند.»
در وهله نخست مخالفان جریان اصلاحات در ایران و در وهله بعد اصلاحطلبانِ مخالف نجفی از یک حادثه جنایی به نفع امیال سیاسی خود استفاده کردند تا گروه نخست به عقیده خود اصلاحات را بیآبرو کند و گروه دوم در پی انتقامجویی درونحزبی باشد که همه اینها نه ماهیت قتل یک زن جوان و آشفتگی زندگی یک سیاستمدار خوشنام؛ بلکه کینهورزی عدهای است که در مقام شعار دم از اخلاق میزنند؛ اما به وقت معرکه از اخلاق پا عقب میرانند.
اصلاحطلبی نمیتواند نسبت به عدالت بیتفاوت باشد، اما باید این مقوله را مانند نگاه افرادی همچون جان رالز –که کمابیش آن را در مقاله «منادیان عدالت انسانی» توضیح دادهام- بهلحاظ ساختاری تمهید کرد و ضمن آن فاکتورهایی همچون قانون عادلانه، مبارزه با فساد سیستماتیک، نحوه بازتوزیع و… را پی گرفت. اما چرا در این حوزه، «خیابان»، از دستور کار اصلاحطلبی خارج است؟
اصولگرایان هم نظیر اصلاحطلبان تمامی راهبردهای خود را در تقابل با رقیب تنظیم میکردند. از اینرو ماهیت اینگونه راهبردها از دو سو جز تخریب و انفعال نیست. هر دو جناح باید نهایتا مسئولیت خود را در حکمرانی کشور بپذیرند و بالغانه عمل کنند. کشور و مدیرانش گرفتار مشکلاتی هستند که اثرات آن را بر جامعه بهروشنی میبینیم؛ فارغ از اینکه سهم داخل و خارج در این معضلات چقدر است باید کمک کرد مشکلات حل شود.
سید محمد خاتمی (رئیس دولت اصلاحات) در دیدار جمعی از اعضای فراکسیون امید گفت: اگر نحوه اداره کشور بگونه ای باشد که مردم ناامید شوند و فکر کنند هیچ کور سوی امیدی وجود ندارد بسیار خطرناک است باید سعی کنیم به این مرحله نرسیم.
وي ادامه داد: «هنوز در ايران، انتخابات، قانون اساسي و جمهوريت نظام مورد احترام است. هنوز مردم پايبند به اين روند هستند. از همين جهت معتقد نيستم که ما در معرض يک انقلاب هستیم. حتي با وجود اينکه بعضي مسائل و اتفاقات ما از حادثه خودکشي دستفروش تونسي هم تلختر است».
عدهای نان اصلاحات را میخورند اما خودشان دیکتاتور هستند. من میگویم دیکتاتوری نکنید، وگرنه اصلاحات که از اساس خوب است.
