آرامش یک جامعه بیش از آنکه با عینیت یا کنشهای عملی گره خورده باشد، در ابتدای امر موضوعی «ذهنی» است. بدین معنا که آرامش یک اجتماع نیازمند آرامش در اذهان است. ذهنهای آرام، آرامش را در میدان عینی متبلور میکنند و ذهنهای ناآرام، خشونت، اعتراض و ناآرامی را به جامعه تزریق میکنند
