چرا رهبران جهان چاپلوسی رئیس جمهور آمریکا را می‌کنند؟

در دهه ۱۹۷۰، شهروندان اتحاد جماهیر شوروی خودپسندی دیوانه‌وار لئونید برژنف، نیاز بی‌پایان او به ستایش و چاپلوسی اطرافیانش را مسخره می‌کردند. اما این رفتارها در مقایسه با خودبزرگ‌بینی دونالد ترامپ و تملق گویی حامیانش، هیچ بود. 

به گزارش اقتصادنیوز، پروجکت سندیکت نوشته است: ناظران از مدت‌ها پیش، حتی قبل از اولین انتخابات دونالد ترامپ در سال ۲۰۱۶، درباره جاه‌طلبی‌های اقتدارگرایانه دونالد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا هشدار می‌دادند. از زمان بازگشت او به کاخ سفید، آن‌ها هشدار داده‌اند که قانونگذاران جمهوری‌خواه و اکثریت محافظه‌کار دیوان عالی همچنان او را قادر به ادامه خواهند ساخت. و با این حال، در ایالات متحده و سراسر جهان، رهبران همچنان به او روی خوش نشان می‌دهند نشان می‌دهند و چاپلوسی‌اش را می‌کنند. 

دومین دولت ترامپ، بر روی بدترین سناریوها صحه گذاشته است. او سراغ هدف قرار دادن نهادها و آژانس‌هایی که از دموکراسی در داخل کشور محافظت می‌کنند و قدرت نرم آمریکا را در خارج پیش می‌برند، از جمله آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده (USAID)، وزارت آموزش، و اداره تأمین اجتماعی رفته است.

این دولت ارتش را به دلایل واهی به شهرهای ایالات متحده اعزام کرده، کمپین اخراج انبوهی از مهاجران را راه‌اندازی کرده که تقریبا هیچ فرآیند قانونی ندارد و بارها احکام قضات را نادیده گرفته است. دولت ترامپ همچنین از اواخر تابستان، قایق‌هایی را در کارائیب که ادعا می‌کند مواد مخدر به ایالات متحده حمل می‌کنند، بمباران کرده است. 

جهان اورول بازسازی شد 

دولت ترامپ، مانند صفحه‌ای از کتاب جورج اورول، همچنین به دنبال دستکاری واقعیت بوده است. تحقیقات درباره تغییرات آب و هوایی و افراط‌گرایی راست‌گرا را از وب‌سایت‌های دولتی حذف کرده، انتشار داده‌های اشتغال و تورم را به تأخیر انداخته (در حالی که ادعا می‌کند اقتصاد عالی است)، و هر واقعیت ناخوشایندی را به عنوان دروغ دموکرات‌ها رد کرده است. در همین حال، ترامپ نام خود را بر هر چیزی که می‌تواند می‌زند، از یک وب‌سایت جدید برای فروش داروهای تخفیف‌دار، تا موسسه صلح ایالات متحده که اکنون مؤسسه صلح دونالد جی. ترامپ نامیده می‌شود. 

ترامپ ادعا می‌کند که درگیری‌هایی را پایان داده که هنوز ادامه دارند یا هرگز رخ نداده‌اند، یا نقش او در آن‌ها مشکوک است. کمیته صلح نوبل فریب لابی‌گری ترامپ را نخورد، اما دیگران در خودپسندی شکننده ترامپ فرصتی برای جلب رضایت او دیده‌اند. این توضیح می‌دهد چرا فدراسیون بین‌المللی انجمن‌های فوتبال (FIFA)، نهاد حاکم بر فوتبال جهانی، یک جایزه صلح مخصوص ترامپ ایجاد کرد، و او این جایزه را با شادی غیرطنزآمیز در مرکز هنری جان اف. کندی برای هنرهای نمایشی پذیرفت (که ترامپ همچنین قصد دارد نام خود را بر آن بگذارد). 

ترامپ تنها مشغول دریافت جوایز بی‌معناست

ترامپ بی‌شرمانه جوایز غیرشایسته مطالبه می‌کند و به کسانی که تسلیم خواسته‌هایش می‌شوند پاداش می‌دهد. رئیس فیفا، اینفانتینو، این را می‌داند. آذربایجان هم با علم به این موضوع، ترامپ را برای نوبل نامزد کرد تا رضایت او را جلب کند. احتمالا این روش سرمایه‌گذاری خوبی است: از قطر و پاکستان تا سوئیس، دولت‌ها در ازای تمجید، هدایای مجلل و معاملات تجاری سودمند، مزایای بزرگی به دست آورده‌اند. 

برخی رهبران اروپایی از معاملات سوئیس با ترامپ نفرت داشتند. با این‌حال برای اینکه ترامپ را در کنار خود نگه دارند، از تحقیر شدن نترسیدند. امسال تابستان، دبیرکل ناتو، مارک روته، او را «بابا» خطاب کرد و ظاهرا امیدوار بود که این شوخی خودپسندی ترامپ را به اندازه کافی تغذیع کند تا او اروپا را رها نکرده و به اوکراین خیانت نکند. 

مارک روته شانسی نداشت: در حالی که ترامپ از این نظر لذت برد، استراتژی امنیت ملی جدید دولت او اروپا را نه به عنوان شریک برابر، بلکه به عنوان یک مزاحم اقتصادی راکد که تمدنش به سمت محو شدن می‌رود، توصیف می‌کند. در عین حال، ترامپ می‌خواهد با ابرقدرت دیگر، روسیه، ثبات استراتژیک را بازسازی کند. 

شاید هیچ‌کس بیشتر از خود ترامپ چاپلوسی او را نکند. وقتی میزبان جوایز افتخار مرکز کندی شد، ادعا کرد که برنامه حتی قبل از پایان نقدهای عالی دریافت کرده است. او اعلام کرد: این بزرگ‌ترین شب در تاریخ مرکز کندی است. گاهی آدم تعجب می‌کند که آیا ترامپ توانایی صحبت بدون خودستایی را از دست داده است؟ 

جلسات کابینه به تملق‌گویی‌های مسخره‌آمیز تبدیل شده‌اند، مقامات آمریکایی به نوبت ترامپ را ستایش باران می‌کنند (در حالی که او گاهی چرت می‌زند). اخیرا، وزیر امنیت داخلی ایالات متحده، کریستی نوئم، تا آنجا پیش رفت که از ترامپ برای دور نگه داشتن طوفان‌ها در فصل طوفان گذشته تشکر کرد. 

همه چیز یادآور اتحاد جماهیر شوروی است

برای کسی که در اتحاد جماهیر شوروی بزرگ شده، این صحنه‌ها بیش از حد آشنا هستند. همه انواع پدیده‌های طبیعی مانند تغییر فصل‌ها، جریان رودخانه‌ها، تابش خورشید، به رهبران بزرگ کرملین نسبت داده می‌شد. 

در سال ۱۹۶۴، نخست‌وزیر شوروی نیکیتا خروشچف (جد بزرگ نویسنده یادداشت) به متحد ضد امپریالیست خود، رئیس‌جمهور مصر جمال عبدالناصر، بالاترین افتخار شوروی، قهرمان اتحاد جماهیر شوروی، را اعطا کرد. این حرکت استراتژیک بود؛ ناصر معادل مصری آن، نشان نیل، را به او داده بود؛ اما همین اقدام واکنش منفی در میان حامیان و منتقدان خروشچف ایجاد کرد. جایزه قهرمان معمولا برای شناخت دستاوردهای فوق‌العاده رزرو می‌شد، نه برای خودشیرینی برای دیکتاتورهای خارجی. حتی در اتحاد جماهیر شوروی، چاپلوسی دیکتاتورها می‌توانست نتیجه معکوس داشته باشد. 

تماشای ترامپ، مرا مدام به کودکی خودم در دهه ۱۹۷۰ بازمی‌گرداند. مراسم جایزه فیفا یادآور مراسم برای لئونید برژنف بود، که ۱۱۴ مدال بین‌المللی و شوروی دریافت کرد. مانند استالین، او همچنین به عنوان «مارشال»، بالاترین رتبه نظامی شوروی، منصوب شد. 

با این حال، در اتحاد جماهیر شوروی ما از خودپسندی برژنف، نیاز بی‌پایان او به ستایش، و چاپلوسی اطرافیانش تمسخر می‌کردیم. امروز، در مقایسه با رفتار ترامپ و حامیانش، شیطنت‌های برژنف مانند کارهای عجیب و بی‌ضرر یک پیرمرد به نظر می‌رسد. تنها استالین، و سلسله کیم در کره شمالی، تاکنون به این سطح از پوچی رسیده‌اند. 

رفتار ترامپ نباید کسی را شگفت‌زده کند: تاریخ پر از خودشیفته‌های اقتدارگرا است. اما در کشوری که خود را سرزمین آزادی و شجاعت می‌نامد، پاسخ چاپلوسانه، ترسو و سرخم کردن مقابل قلدری، فساد را بیشتر می‌کند. علی‌رغم پیگیری ترامپ برای انتقام از دشمنان ادراک‌شده، جمهوری‌خواهان آمریکایی به گولاگ فرستاده نمی‌شوند؛ اما آن‌ها مانند بسیاری از رهبران خارجی – انتخاب می‌کنند که مقابل رئیس‌جمهور آمریکا زانو بزنند. اگر دموکراسی به این راحتی در ایالات متحده بتواند برچیده شود، چه کسی می‌تواند الگویی برای کسانی باشد که با رژیم‌های اقتدارگرای ریشه‌دار مانند روسیه و چین مبارزه می‌کنند؟